Yakın geçmişe kadar çalıştığım her işte, okuduğum her kitapta, yaptığım her seyahatte ve kalkıştığım her işte hem maddi hem manevi olarak ne kazandığıma odaklandım. Ne alıyorum? Ne benim oluyor? Kaybettiğim zaman, para, yaş vs. bunlarla ilgilenmemiştim. Artık bir gelir gider tablom var.

Oğlum doğduktan 1 yıl sonra, çoğunlukla zorunluluktan işe geri döndüm. Çok iyi geleceğini sanmıştım. Dönmeye ihtiyacım vardı çünkü oradan beni o güne kadar tatmin eden pek çok şey ‘alıyordum’.

Sonra ev sürecinde bunaldığımı sandığım pek çok hissi özlemeye başladım. Oğlumun uyanışını görmemek; ardımdan ağlamasını duymak, henüz ağzından çıkamayan kelimelerini gözlerinde okumak canımı acıtmaya başladı. Şen bir kahkahanın yüzde bir anda donup solmaya başlaması, perde perde ağzının kenarlarında üzüntüye dönüşmesi gibi. ‘Çalışıyorum, üretiyorum, faydalı oluyorum’cu beynimi ‘peki neyi kaçırıyorum? Neye zarar veriyorum?’lar kemirmeye başladı.

Bu bakteriler oradan kalbime yürüdü. 2. yılımı çalışıyorum. Oğlum üzgün başladı seneye. Benim de içim hep üzgün. Ancak bunu yaşayan sadece ben değildim. Kaldı ki bakıcımız annelerimiz, daha güvenli bir terk ediş olamazdı. Sonra çalışma saatlerim çok iyi denebilecek kadar iyi. Mesafeler çok sorun değil.

Ancak her evden çıkış çıkıştı işte…

Okuldan gelmem onun için ‘saat 4’ oldu demek. Eve döndüğümde kapıyı özellikle onun açması için tıklatıyorum. Kapının ardından sesi geliyor: ‘saat 4 olduuu!’, ‘annem geldii!’ Gözlerimiz karşılaştığında önce aşırı mutlu oluyor; sonra bensiz geçirdiği saatlerin acısını çıkarmak istercesine önce ‘seni sevmiyorum anne’ diyor. Bazen bunu birkaç tokat ya da saç çekiştirme takip ediyor. Ben her seferinde bütün kalbimle ‘tamam olsun, ben seni çok ama çok seviyorum’ diyorum. Sonra o da sevdiğini söylüyor, sarılıyoruz ve huzur buluyor. Oynarken boğuşmazsak olmuyor. Alt üst yerlerde yuvarlanmalar, bağrışmalar... Bu bana filmlerde gördüğümüz aşırı şiddetli kavgaların birden tutkulu bir birleşmeye dönüşmesini hatırlatıyor. İkimiz de günle hesaplaşıyor, kötü duygularımızı temize çekiyoruz.

Artık gözleriyle konuşmuyor. Gördüğünüz gibi, ok gibi fırlatıp kılıç gibi indirdiği kelimeleri var.

Hep duyduğumuz ‘çocuk o’ bahanesine hiç bu kadar sığınmak istememiştim. Ama yine de mantıklı olmaya devam ediyorum. Ben anneyim, o çocuk. Durumun farkındayım. Tüm zamanımı ona vermeye özen gösteriyorum. Bu eksiğini gidermez mi? Açığımızı kapatmaz mı?

Dün gece yanıma aldım. 3 civarı rüyasında ‘Anne okula gitme!’ deyip sağına döndü.

Şimdi bugün nasıl bitecek?

Bu hislerle işime odaklanırken beynimin suyu çekilip büzüşüyor. Bilmem kime ne kadar faydam oluyor.

uykusu terbiyesiz bebeler

"Geceleyin bir ses böler uykumu,
İçim ürpermeyle dolar: -Nerdesin?"

Önceleri bana çok şiirsel bir hava estiren, kullanmaktan hoşlandığım bir ifade olan 'uykuların bölünmesi' artık her gece bıkmazsızın tekrarı oynanan bir korku filmini hatırlatır oldu. Evet. Her gece bir ses böler uykumu: Bebek ağlaması.

Her şeyi bal ama uykusu terbiyesiz bir oğlum oldu. Malesef gece uykuları sıkça, bazen delirten aralıklarla bölünen bir beybi. Çok kafa yordum bu işe. Çok araştırdım. Uyku eğitimleri, serti, ılımlısı, üç günde şak uyutanı, pozitif yaklaşanı,... Velhasıl harekete geçemedim. Biraz kıyamadım, biraz beceremedim, biraz ikilemde kaldım, biraz engellendim filan derken o gün bugündür uykumuz çilemizdir.
Lakin sabahları da öyle bir güzel uyanışı var ki, gece kopan fırtına bizim yatak odasında değil sanki. Sanki sabaha kadar 'bebekler gibi'(!) uyumuş da öyle minnoş uyanmış.
Bazı geceler uyku bölünmelerinin yarattığı tahribatla yavruma kızdığım, hatta sanki anlıyormuş gibi yakardığım aptal anlar oluyor. Ama cidden perişanım. Sonra sabahları o güzel gülüşler, öpüşler, bıdı bıdılar tüm öcüleri dağıtıyor. Uykusuzluktan zonklayan gözlerimde güller açıyor. Pişman oluyorum geceye hemen. Vallahi ben ben değilim.

Neyse ben buraya bir fantezimden bahsetmeye gelmiştim. Oh yoo, durun. Uykusuz anne olduk diye ölmedik.

O kendi kendine uyuyacak kadar büyüdüğünde -ben ilkokula başlarken diye hedef koydum garanti olsun diye, bakalım-  bir otel odası tutacağım.
Vuhuuu! Çılgınca geliyor değil mi?

Evet. Otel odası. Hem de koridorun en sonunda... Kimsenin kapı önünden geçmeyeceği bir oda...

Ve o odada bir gece yapayalnız öyle bir uyuyacağım ki, öldüm sanacaklar! Yatağa yapışacağım adeta. Uyumak ama ne uyumak!

Oğlumla ilgili çok hayalim var tabi; yürümesi, anne demesi, el ele koşmalar filan, tamam, ama şu an en canlı, en iç gıcıklayıcı hayalim bu! Bir gece boyunca uyumak! (Bu beni bencil bir anne yapıyorsa da amenna. Etiketlere çok takılmamaya kararlıyım bu yolda.) Uyku öncesinde gözümde salatalık dilimleri, başımda yumuş havlu, biraz masaj, biraz kese derken lokum kıvamına gelmeyi planlıyorum. Şunları yazarken tansiyonum yükseldi yeminle.

Annelik nasıl gidiyor?

Annelik nasıl gidiyor?... Nasıl gidebilir? Bakımsız, sarsak, spontane, şaşkın, coşkun, araştırmacı gazeteci, programsız, pimpirikli...

Hayal ettiğim bazı şeylerden -bebeğim öğle uykusundayken kahvemi alıp blog yazma; pusetine koyup tatlı tatlı gezdirme; öpüp kendiliğinden uykuya yatırma filan- komik denecek hızda, henüz zihnimdeyken vazgeçtim zira cidden komik hayallermiş. Bunlara sonra değiniriz de ben bu soruya çok alınır oldum. Nedense altında inceden bir alay varmış, soranlar bıyık altından gülerek soruyorlarmış gibi geliyor. Hani watssapptaki şu sinsi mor şeytan gibi bir ifade seziyorum sorunun altında. Örneğin öğrencilerim sorduğunda sanki notlarını 100'e tamamlamadıklarım, 1 puanla takdiri kaçıranlar zamanında bana içten içe "Görürsün sen!" demişler de görüyormuşum gibi. Hayat gezdiğim, yediğim, eğlendiğim öpözgür günlerin slipini elime veriyor gibi hissediyorum. İntikam mı alıyorsunuz siz benden!? Tövbe yarabbim! Son zamanlardaki uykusuzluğun da verdiği alınganlıkla karışık paranoyaklık olabilir tüm bunlar.

Hep bir yazma girişimim oldu aslında, bahsetmiştim, ama elim ermedi işte bir türlü. Koca bir hamilelik dönemi geçirdim, keşke iki satır yazsaydım diyorum ama yazamadım. Bebeğim benim başıma gelen en güzel şeyken etrafımda malesef öyle güzel şeyler olmadı. Ailemde, arkadaşlarımda hastalık, ölüm, talihsizlikler oldu. Yazmak içimden gelmedi. Demek ki ben bir yazar olsam acıdan beslenemeyecekmişim. Tüh bana! Goygoycu, geyikçi ben. Tutuldum kaldım.

Neyse gelelim anneliğin nasıl gittiğini biraz daha açmaya. Anneliğin şoku ve yoğunluğuyla kendinden geçmiş klasik, bezgin anne resmi çizmeyeceğim. Bkz:Umutsuz Ev Kadınları/Ceyda Düvenci. Gayet gerçekçi ve yalın bir dille nasıl maymun olduğumu ifade etmeye çalışacağım sadece.

Evet bebeğim öğle uykusuna yatıyor ve ben bu 'fırsatta' üzerimi değişiyor, tuvalete gidiyor, makineye çamaşır atıyor, mutfağı hatta yatağımı topluyorum. 

Hangi yaşta olursa olsun çevrenizdeki doğurmuş kadınların size -özellikle lohusayken- ne kadar gereksiz bilgi, endişe ve hurafe yüklediklerinden bu oturumda bahsetmeyeceğim. Fakat ense tüylerimi dikilten malum birkaç klişe soruya değinelim: 

1-Sütün yetmiyor mu acaba? 

Bebeğin her naneye ağlaması malumunuz, dilimizi anlıyor ama konuşamıyor. Her feryatta sütün sorgulanması kadar insanı yıldıran, memesini açıp üzerlerine fıskiye şov yapmamak için kendini zor tuttuğu başka bir soru daha görmedim. 

2-Ayakta sallamaya mı alıştırdın?

Evet çünkü koltuğa saplanmak, uyuşmalar ve giderek kan dolaşımının durması hep hayal ettiğim şeylerdi. Hayır anlamadığım, siz nasıl uyutuyordunuz Mr. and Mrs.Brown? Montessori beşiklerine yavruyu yatırıyor, öyküsünü okuyup terli alnından öpüp çıkıyor, kocanızla lambader ışığında film mi izliyordunuz? Benim geceler öyle renkli geçiyor ki kocamın ne yattığından ne kalktığından haberim yok ayol! Sabah alarmı erteliyor diye kafasına telefonla vurmak istediğim canım adam, artık uyandığımda gitmiş oluyor. Bıraktığı izleri takip ederek kaçta çıkmış olabileceğini bile anlamaya başladım. Eğer uyuyabildiysek küp gibi uyuyor, sadece yavruya mıyklamasına tepki verebiliyorum ve evet, bu istemsiz gelişiyor. Mıyk sesini duyup davulu duymamak yani.

Velhasıl, benim beybi sallanmadan uyumadı. İstedim ama çok ağladı. Sonra şu uyku eğitimlerini filan ben de araştırdım ama bana göre olmadığına kanaat getirdim. İçgüdülerim "uyut beni anne!" diye ağlayan kırmızı gözlü canım yavruyu alıp sarmalamamı, gerekirse ayağımda sallayarak uyutmamı salık verdi bana. 

Zaten bu iş böyle anladığım kadarıyla. İlk haftalarda yeni alınan bir akıllı telefon gibi, anlamıyorsun, çözemiyorsun. Sonra tıpkı hangi sesin mesaj, hangi zilin arama olduğunu ayırt ettiğimiz gibi yavruşun da çıkardığı her sesin mealine hakim oluyorsunuz. O yüzden hakikaten size anlatılan çoğu 

şey anlamsız. Sizin bebeğiniz orijinal, son sürüm. Ve tüm ihtiyaçları da öyle. Böyle soru ve önerilere fazla takılmadan içinizden gelen sesle bebeğinizi gözlemleyerek ve dinleyerek başa çıkabilirsiniz. 

Hah! Bu engin ebelik malumatımı da sizinle çocuk uyuturken paylaşıyor olmam hayli ironik. Kelin merhemi yok ki işte!

3-Emzik/biberon ver rahat edersin!

Bu tamamen sizin araştırmalarınız neticesinde vereceğiniz karara ve bebeğinizin ihtiyacına göre veya sizin zaman sorununuza göre şekillenecek bir şey, kıçınızın rahatına göre değil.

4-Zeytinyağı sürdünüz mü?

Evet kıçına(pişik), başına(konak), ayağına(gaz) ve dahi ailenin tüm fertlerine...faydası olur diye sürdük. İnternette tek bir sorguyla ulaşabileceğiniz bir bilgiyi on kişiden seksener defa duymak insanda nasıl bir antipati yaratıyor, tarifsiz. Bu antipatiyi şahıslara değil de yağa yöneltebiliyorsak ne mutlu. Sağ salim çıkarız.

Tüm gebelik ve lohusalık dönemimde “Sırf bir tane doğurdum diye millete ebelik taslamayacağıma” söz verdim. Vermesem daha çok anlatacaklarım var.

Eli işte gözü oynaşta denir ya, eğer bir iş yapıyorsam ve o da aynı anda ilgi bekliyorsa yeminle her yerimden ayrı ses çıkarıyorum onu eğlemek için. Hani biri görse, elimde çamaşır mandal, ağzım hebele hübele…Bazen çıkardığım onca aptalca sese, yaptığım manasız yüz hareketlerine dalıp uzuun uzun bakıyor; diyorum ki “Hah, koca bir kahkahayla ödüllendirileceğim şimdi”: bir ağlama kopartıveriyor veya ağzından pırk diye kusmuk geliveriyor. Kendini bozduğunla kalıyorsun öyle. Kendini düğünden sonra vidyolarda izlemekten utandığın anlar bebek eğlendirdiğin anlardır herhalde. Rezillik ya!

Annelik hem içgüdüsel hem de tecrübe edilerek öğrenilen bir şeymiş bence. Öyle basit şeylerden mahrum kalıyor ki insan mesela, başta şaşırıp kaldım. Tuvalete gitmek, duş almak kadar basit bir işi örneğin, ertelemek, planlamak…Çiş planlanır mı be? Bunların yanında kitap okumak gibi işler çok lüks ihtiyaçlar tabi, önce git bir karnını doyur derler adama. Ama dedim ya, tecrübe ederek gününüzü kısmen planlayabiliyorsunuz. Bebeği ayağımda sallıyorsam mesela, kitap, kahve, tırnak kesme, oje sürme, örgü örme gibi pasif işleri bu sırada yapmayı öğrendim.

Yavrucağızım büyüdükçe huyu suyu bir rutine oturmaya başlıyor. Diş çıkarma huzursuzluğu apayrı yorucu bir gündem şu sıra ama yine de işin en manyakça kısmı: hiçbir uykusuz, zırlamalı geceden sonra “Neden anne oldum ki?” diye aklımdan bile geçirmiyorum.

Bezgin değilim, umarım hiç olmam. Yeri gelmişken bezmeyişimde rolü büyük olan annelerime teşekkürü borç bilirim. Yalnızlık perişanlık. Annelerinizi sevin, desteklerini isteyin.

Ya! Annelik şimdilik böyle işte!