Çocukluğum ve ilk gençliğim boyunca yanlış insanları sevdiğim doğrudur. Yanlış insanları arkadaş kabul ettiğim, onlarla gereksiz anılar biriktirdiğim de.
Yıllarca ve yıllar sonra da, sanki bunlar benim şuncacık ömrümde iz bırakan en nadide parçalarmış gibi onlarda vazgeçemeyişim, hayatımdan silip atamayışım da bu yanlışlıktandır. Ancak bu zaafım, küçüklüğümden beri çakıl taşı, otobüs bileti, çikolata kağıdı vs. biriktirmemle muhakkak ilişkilidir. Zannederim psikolojik bir açıklaması vardır.
Herkes arkadaşları için fedakarlıklar yapmış, omzunda sümükle karışık gözyaşları biriktirmiştir ancak benim durumum daha hazindir. Bir koca lise çağım can arkadaşlarımı avutup dertleriyle dertlenmekle, geceler boyu düşünüp vahlamakla, ve hatta gün gelip onları cansiperane savunmakla geçmiştir. Ah ben ne has arkadaşımdır. Ne ergenimdir. Ne gerizekalıyımdır.
Halbuki bu kimseler, yıllar sonra deyimi yerindeyse (ki umrumda değil) palazlanmış, insana karışmış, ezkaza birey olmuşlardır. Zaman gönül bağlarında tahribat yaratır, bu doğaldır lakin bu kimseler -derdimi geçerim- iyi günlerde mutluluk bile paylaşamayacak kadar “mühim insan” olmuşlardır. Hatta bu kimselerden bir kısmı şimdi çok kabadırlar; götlerini topladığınız günler hiç yaşanmamış gibidir.
Şimdi efenim benim isyanım kimedir? Haşa. Kime olabilir ki? Geri dönüp bakınca kof arkadaşlıklarının açtığı bir koca delikten bakan benimdir.
Ruhları şad olsun arkadaşlıklarımın.
İyilik yap denize at, balık bilmezse Halık bilir.
YanıtlaSilİnsanoğlu hatadan kurtulamaz, her daim bir yerde bulur hata yapmayı. İlk yaratılıştan beridir.
Gönülsüzce ve gurursuzca dönüp onları tekrardan ararsanız, size bir de dönüp "hiç arayıp sormuyorsun" da derler. bunu da derler :) ama siz yine de gönülsüz olun.
haklı olabilirsiniz ancak kendimi çok hafif hissediyorum. zaten sürmeyen arkadaşlıkların hayaletleriyle devam etmek vicdana zarar, böyle güzel, temizlik iyidir.
YanıtlaSil