Küçük kardeş Amerika'ya gidiyor.
Böyle planlamamıştım. Bu yaz yegane ve en kral arkadaşım olacaktı kendisi; evde duracaktı. Bahçede kahvaltı, ıhlamur altında ikindi çayı, balkonda akşam sefası yapacaktık; çok gülecektik.
O gidip iri kıyım neşeli Amerikalılara köfte yellemeye, vadilerde kasabalarda özgür özgür dolaşmaya, kuş olup uçmaya karar verdi.
Sabahtan beri eşyalarını ütüleyip valizini yerleştiriyorum. Mantıklı ve makul kalmaya zorluyorum kendimi; zira annem, düğmesi koparsa dikiversin diyerekten valize bir top iple iğne sokuşturmaya karar verdi az önce. Evet, biri sakin ve akil kalmalı...
Üzülüyorum. Özlemekten nefret ettiğimi ve dahası hiç beceremediğimi söylemiştim. Çok özleyerek geçecek bu yaz da.
Atina'dan döndüğümde ne kadar harika, cesur, dolu hissettiğimi ve coolluktan geberdiğimi sandığımı hatırlayarak gıkımı çıkarmıyorum. O da öyle dönsün geri. Musmutlu.
İçimdeki anaç sesi kesmem için birkaç günüm var. Ben susmalıyım. Sonuçta, üç buçuk ay periyodik olarak ağlayan bir anneye teselli verecek kişi ben oluyorum bu evde.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Yorumu olan insanlara bayılırız biz.