yüz teleye WC

Benim annem çok acayip kadın. Ya yeni huylar geliştirdi, ya da bunlar hep vardı, ben unuttum.

Annem geçenlerde 100 tl kaybetti. Olay şöyle cereyan etmiş olmalı: Annem terminale birini almaya gidiyor; arabada giderken parayı çantasının gözüne koyduğunu sanıyor. Otobüs gecikiyor. Annemin beklerken lavaboya gidesi geliyor; tuvalete girmeyecek, ellerini yıkaması lazım. Aranıyor aranıyor 1 tl bozuk yok. Kapıdaki beyefendiye bozuk çıkmadığını, sadece lavaboyu kullanacağını söyleyerek giriyor. 

İçeride annemi şeytan dürtüyor; tuvalete de giriver madem diyor. Olanlar oluyor.... Aslında bir şey olmuyor. Olduysa da biz görmedik. 

Annem ertesi gün 100 tl'sini bulamıyor. Evi kaldırıp kopardı, bulamadı. Sonunda para vermeden kullandığı tuvalet yüzünden cezalandırıldığına karar verdi. Kapıdaki adamın iyi niyetini suistimal ettiğinden dolayı, 1 tl'ye karşılık 100 tl kaybetti. Evet... Kader kısmet mukadderat, bizim göbek adımız.

Şimdi terminale yolu düşen ilk aile ferdi gidip helaya 1 tl borcumuzu ödeyecek. Belki annem iyi halden yırtar, hatta çok iyi bir kadın olursa 100 tl'sini bile bulabilir.

Sonra, annemde panik atak var zahir. Terminalden dönerken dondurmacının önünde duruyorlar, babam iniyor ve giderken de el alışkanlığı olarak arabayı kilitliyor. Basıp gidiyor. 

Anneme kilitlerin indiğini duyduğu anda terler basıyor, inmeler iniyor, sıtmalar tutuyor. Dövünmeye başlıyor kadıncağız, çır çır çırpınıyor. Artık kafada şalter nasıl indiyse, ne kornaya basmayı akıl edebiliyor, ne de cep telefonundan babamı arayıp dümdüz girmeyi... Neden sonra babam hoplaya zıplaya elinde iki külah arabaya döndüğünde annemin cama yapışmış bezgin suratını, ateş saçan gözlerini görüyor. Külahı kafasına yemekten kıl payı kurtulan babam akıllara bu bir suikast girişimi olabilir mi? sorusunu getiriyor. İnsan karısını unutur mu ya? 

Son vakamız da panik atak teşhisimi pekiştiren cinsten. Geçenlerde ayağıma ince uçlu makas düşürdüm, o da hartdanak giriverdi sağ olsun. Açısından mıdır, denk geldiği yerden midir bilmem, oluk oluk kan akmaya başladı. Ben gayet sakince elimi bastırdım lavaboya koştururken annem başladı bağırmaya. Evladım! N'apıyosun sen! Ahhhh! minvalinden. Normalde, yaralanan benim, ben bağırsam daha yerinde olurdu sanki. Ama o an anladım ki birimiz metin olmalıyız... 

Annem aşırı telaşlandı; damara filan geldi zannetti onca kanı görünce. Ayağım kopsa var ya, kendi ayağımla dövecek beni niye dikkat etmiyorsun! diye...Herkes sakinleştikten ve ayağıma tombalak bir bandaj yaptıktan sonra, olayı sakince tartıştık. Kabahatim olmadığını anladık. Bu da kaderdi. Ama annem adımı löpçük koydu, kaba saba hareket ettiğimi, bu yüzden makası düşürdüğümü iddia ediyor. Zarafet dersi alacakmışım. Oh yeah mum!