ben blogger oldum!

Şu anda 100. postumu yayınlıyor olmanın haklı gururunu ve tuhaf mahcubiyetini yaşıyorum. 

İstikrarlı yaptığım ender eylemlerden biri oldu bu blog işi. 

Bu posta özgü heyecanımdan dolayı açıkçası ne anlatsam pek bilemez haldeyim. Size araba maceralarımdan söz edeyim.

En son sürünüyordum ya; artık emekliyorum. Bugün babamla 8. günümüz. O hala ne sırtımı sıvazlıyor, ne kafasıyla bir işaret çakıyor, ne de hııııhh gibi bir onay ünlemi yapıyor. Olsun. Cayır cayır trafiklere, dev devasa kavşaklara akıyorum. Pire gibiyim. Maşallah deyin.

Annemin panik hallerinden bir önceki postumda söz ettiğime göre, neyle karşı karşıya olduğumuzu hepimiz biliyoruz. Heh. İşte bugün o annemi anneanneme götürdüm ve dahi geri getirdim. Annemin suratı hafif bir vişne çürüğüyle mürdüm arası bir şeydi ama netice itibariyle, atılabilecek nihai adım atılmış oldu. 

Hadi hayıllı olsun, artık yeni bir canavarınız var.

Ben bu hafta sonu ülke çapında bir seyahate çıkıyorum. Evet seyahat deyince çok dolgun duruyor. Ankara'ya gidip arkadaşımı evlendirdikten kelli, Merzifon'a geçip Saide'ye iade-i ziyaret yapacağım. Tabi tabi, öyle arayı hiç soğutmayız biz. Bu kadar durmam bile çoktu. Oradan da kah Samsun kah Amasya, Anadolu'muzun güzide kentlerini karış karış gezeceğiz. Ve dahi yetmeyecek, ertesi hafta yeniden Ankara'ya dönüp Mine'yi evlendireceğiz. Bu yaz arkadaşlarım bir seri halinde evleniyorlar da, akın akın. Bize de layıkıyla oynamak, yanı sıra şöyle ebatlıca bir küp ayarlamak kalıyor...

Tabloyu olabildiğince şevkle anlatmaya çalıştım ama yediniz mi bilmiyorum. Çünkü bu mevsimde, saydığım şehirlerin birer Alex olmadığının pekala farkındayım. Ve bu farkındalık beni kahrediyor. 

Sıra sahillere de gelir temennisiyle sözlerime son veriyor, nice yüzüncü postlarımı sizlerle kutlamayı diliyorum.