Biz çocukken izlediğimiz programları alternatif yokluğundan mı izlerdik yoksa sevdiğimizden mi bilemez hale geldim. Gözlerim kan çanağına dönüp, aynı biçimde saatlerce oturmaktan popom uyuşana kadar izlediğimi biliyorum.
Şimdiki çocuklar da aynı şekilde eciş bücüş karakterler seyrediyorlar. Az çok takip edebildim sanırım popüler olanları: Pokemonla başladı, Teletubbies geldi. Ben Ten, Bratz...Bunları sindirmiştik aslında, hazmetmiştik ki, kartuuns sektörü yaş sınırını daha da aşağı çekti. Caillou türedi. Biz o kabak kafalı apalak suratlı gürbüz oğlana da alıştık. Ama geçen gün şahit olduğum kartuun girişimi yıktı geçti bünyemde bulunan bütün çizgi film sevgisini ve dahi sempatisini...Neymiş? Pepe! Pepe de bir garip oğlancık, soundtracke bakılırsa "Pepe çok üzülüyor, ama önemli olan oyun oynamak". Neresinden tutayım cümleyi.
Hadi Pepenin hayat felsefesini çözdüm diyelim, onun için varsa yoksa oyun da maksat ne şimdi burda? Çocuklar hiçbir şeyi kafalarına takmasınlar, anne-babalar onlara sevdikleri "bisküvi"leri almak için çok çalışırlar. Onlar kafalarını böyle materyalist şeylerle yormayıp Monami'den, Play-dough'tan filan söz etsinler. Anneleri onlara sütün en tazesini, sulu boyanın en kalitesini alır zaten..Bu mu? Pedagoji? İşkembeden atmıyorum. Soundtrackle şok olmak beni yıldırmadı, oturdum izledim, ona göre konuşuyorum. Ürktüm.
Bu sene moda buysa ve sadece son on yılda Tom&Jerry'den Pepe noktasına gelindiyse, benim çocuğum ne seyredecek? Allah esirgesin...
Gelecek neslimiz acılara dertlere daha 1,5 yaşında karışacak. Üzüntülerin biri gidecek biri gelecek, evladım efkardan nereye tutunsa bilemeyecek. Ortalama yaşam süresi de hayli düşecek, e o da can, 3 yaşında ergenliğe giren çocuğum yirmilerini göremeden hayata veda edecek.
Üzülme çocuğum, annen seni bunlardan koruyacak. Hatta sana ninni bile söyleyecek. Düşün artık... Nasıl primitif ama nasıl delikanlı yöntemler...
Seni daima sevip kollayacak olan potansiyel annen.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Yorumu olan insanlara bayılırız biz.