kevsel aktiviteler

Kendim diye söylemiyorum, beni alan yaşayabilir! Yani. Belki.

Liseye başladığım yıllarda annem "Sopa gibi yetişme!" başlığı altında pek çok alanda eğitimlere tabi tutuyordu beni. Günden güne yeni bir alanda "elim kırılıyordu". Eli kırılmak, alışmak manasında, bizim evde çok kullanılan annemsel bir deyiştir. Cam silme, iyi pilav yapma, Türk kahvesi pişirme vb. 

Nirvanaya ermiş bir kahvenin ölçütü de "nallı pire yürür" lafıdır. Hani öyle bir köpük tutturmuşum ki üstünde pire nalla bile yürür. Hey gidim hey.

İyiydim o zamanlar ya. Baya baya, bildiğin becerikliydim. Hani bir an evvel okulu bitirip gelsem, Hakkı Beylerin oğluna, Sacide Teyzenin eltisinin torununa filan düşünülebilecek potansiyelim vardı. Kimseler içimde bir yeşil parkalı olduğunu bilmiyordu o vakitler tabi.

Üniversite yıllarında ise senede bir vaki olan gaza gelmeler dışında hazır çorba-makarna-yumurta üçlemesine sarıldık. Nasıl paslanmışız. Nasıl küflenmişiz.

İlk günler kahveye bok atayım dedim, anne kahve bayat mı ne, çok karıştırmaya gelmiyor mu ne, sıcak su mu koysaydık ne... Arkamdan annem nallı pirelik fincanlarla geldiğinde kırıp dizimi oturdum aşağı neticede.

Derken derken sen bir açıl, bir açıl. Tazı gibi koşturmaya başladım mutfakta. Bunu hem kendime kanıtlamak, hem de hayatımda fark ettiğim büyük bir ironiden bahsetmek maksatlı fotoğrafladım:

                                 

Bir halt beceremedikçe sinir bastı, kan şekerim mi düştü nedir, önce tatlılardan girdim. Çilekli turtadır kendisi. Kimseninkiyle yarıştırmayın, çok rica ederim.

Tattık baktık, insan içine çıkar notunu verdikten sonra level atladık. Bugünkü eserim zeytinyağlı sarma:

Yedik. Yenebiliyor.

Şimdi gelelim konuya. 

Ben bugün sarma sararken annem ve babam düğüne gitmek içün hazırlanıyorlardı; koşturmalar, ütüler, traşlar, kokular... Onur, İzmir Swiss'te havuz keyfi yapıyor, kokteylini yudumluyordu. Kerem Beşiktaş'ta saz arkadaşlarıyla brunch yapıyordu. Ve tüm bunlar olurken ben, muşamba örtülü masamıza oturmuş sarma sarıyordum...

Allah'ım ben n'apıyordum? İki hafta önce metropollerde fink atan serkeş ruh ben değil miydim? İçimdeki kadını durduramıyordum. Yeteneklerime mani olamıyordum. Of.

Arada bir böyle ani anaçlık patlamaları yaşıyorum. Uzun zaman cinsiyetimin doğasını doya doya yaşayacak imkanlarım olmadı sanırım. Ama dizginliyorum bunu. Akşama doğru buldum zaten yine kendimi. Kuzenle bisiklete bindik, dondurmacıya gittik, terledik, yine aynı şebektim işte.