Ben tiyatrocu olmak istemiştim, olacaktım da olamadım filan arada feryat figan ediyorum ya ben, aslında gözlerim kör benim, ben her gün çok baba bir oyunun baş rolünü oynuyorum. Devamlı, durmaksızın, değişmeksizin, ancak her gün kendimi aşarak...
Çok söylemek isteyip de, rolüme gitmiyor diye içimde tuttuklarım, birikenler, sıkışanlar, sızanlar, taşanlar...
Ben burada müthiş bir tiyatronun içindeyim.
Bir gün normal bir gün ıstıraplı, hatta sabah normal öğleden sonra ıstıraplı günler geçirmekten fena halde bezdim. O kadar ki, anlatmaya girişmem bile.
Bazen blog istatistiklerime bakıyorum. En "iyi" yazılarım, tamamen hissederek yazdığım yazılar olmuş, sadece anlatmak için yazdıklarım değil. Bu iyi yazılardan biri olmayacak. şu anda sadece hareket edebilmek için, en azından parmaklarımla, yazmam lazım. Bir şeyler gevelemem gerek. Neler olduğunu çok iyi hissediyorum aslında yine, ama hissettiklerimi yazamam. Oyunun bir parçası değiller. Oyunu bozabilirler.
Beynim dondu, vücudum da uyuşuk. Hissettiklerimi cümleleştirecek kadar iyi düşünemiyorum. İyi değilim kısaca.
Sevgili salak günlük diye başlayabileceğim bir günlük tutsaydım keşke blogdan başka.
Buraya olumsuzluklar yazmak, bunları biriktirmek istemiyorum.
Çöplük günlük edinmeliydim, en başından, daha bu oyunun başladığı gün... Zehir akıtmalık...
Bugün hiçbir şey romantik olmamalı, hiçbir şey duygusal olmalı.
İşimizi yapıp evlerimize dağılmamız gerekiyor.
Aksilik ya, mektup alıyorum bugün. Tam o anda, tam ben delirmek isterken, camı çerçeveyi indirip cinnet geçirmek ve cinnet geçirdiğim için yaptıklarımdan mesul olmamayı delirmişcesine isterken.
Mektup alıyorum.
Mektup, zaten kendi başına bu kelime bile yeterince duygusal. Bu anda ziyan edilmemeli bu mektup, şimdi gelmemeli.
Almamalıyım.
Hadi aldım, açmamalıyım.
Almaktan kendimi alıkoyamıyorum.
Okumama engel olamıyorum.
Her şeye cevap gibi.
Bırak der gibi, git der gibi, saklan der gibi, korun der gibi, ve gül.
Artık gül der gibi.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Yorumu olan insanlara bayılırız biz.