kendimi dövesim var

Melankolik olduğunuzda bundan kurtulmamak için her şeyi yaparsınız. Evet psikopatça, duruma göre sadistçe olduğu düşünülebilir ama melankolinin özü bu herhalde. Üzüm üzüm üzülmek için başka araç ve gereçler arıyor insan.

Havanın zaten berbat oluşu, asla istemeyeceğiniz bir saatte asla ve asla haz etmediğiniz insan tarafından uyandırılmak, hali hazırda modunuzu düşürmüştür. Denizi görmek isteği vardır içinizde, bende olduğu gibi, ama kim gidecek. Kim üşüyecek. Aman şimdi kim giyinecek. E madem keyifsiz (kendi içinde melankolik keyifli) gün sunabileceği temel olumsuzlukları sunmuştur, gerisi de sizin tüm nemrutluğunuzla günün devamını ziyan etmenize kalmıştır.

Her şey gözünüze hep olduğundan daha çok batar. Sevdiklerinizin sözlerini çarpıtır hır çıkaracak yer ararsınız. İçinizde bir şeyleri hırpalamak vardır. Tripler atıp milleti de zehirledikten kelli sap gibi kalırsınız o kanepede. Playlist yapayım bari dersiniz, bir ses lazımdır, zira sessizlik sizi daha çok öfkelendirecektir. İnsan görmek istemezsiniz, zaten isteseniz şu dede çoraplarını çıkaracak gücü bulup sahile giderdiniz, fakat insan duymanız gerekir. Seçtiğiniz şarkılar hep yavaş, mıymıntı, içinde heart, loneliness filan olan ıstıraplı aşk şarkılarıdır; ihtiyacınız olanın tam tersi olduğunu bilirsiniz ama eliniz bir türlü dıptıslı şeylere gitmez. İçinizde arabesk bir kurtçuk vardır. Devamlı rahatsız eder ama ne istediğini hiç bilemez. Lanet.

Zift gibi bi kahve, yanında bir İntense her şeyi çözer sanırsınız, bir gayret kalkarsınız ama o da yetmez. Niye? Çünkü siz iyileşmek istemiyorsunuz ki. Siz böyle bütün gün ıpfı ıpfı ıpfı, yaha yaha yahaahahaa... diye gezmek istiyorsunuz. Sizin ruhunuz bozuk. 

Mesela ben şimdi neden "siz" diyorum? Hepimiz farkındayız ki söz konusu ayarsız zat gayet de benim. Neden siz'e saklanıyorum. İnanmak istiyorum ki bu garip hallerimi paylaşan, daha önce yaşayanlar olsun. Normalleştirmeye çalışıyorum, hani insanız, arada hepimize olur'a getirmeye çalışıyorum. Sıradan bir insan haliymiş gibi inanmaya ve öyle göstermeye çabalıyorum. Ben siz miyim bilmiyorum. Veya siz hiç arada ben oluyor musunuz, onu da bilmiyorum.

Derdimi bilmesem çok moralim bozuk der bütün gün karanlıkta yatıp depresyonumun tadını çıkarırım. Fakat... Derdini bilip de çözmemek, çözesi gelmemek pis dert. Ağız tadıyla depresyonunun dahi hakkını veremiyorsun. Psikolojisi bozuk psikiyatr gibi. Ne diyeceksin de kandıracaksın kendini? Yer mi? Yemez. 
Bu self consciousness beni öldürür gençler.
İyisi mi dinleyelim.

Karma Police, Radiohead